Wat een lekker woord trouwens: poppenkastpoppenkoppen.
Ja, en als je er naar gaat kijken zie je er regelmatig wel ergens één of twee liggen. Vaak ontbreken de stoffen lijfjes of zijn die kapot. En dat vind ik wel zo mooi, alleen die koppen. Wat nog mooier is, dat is een hele verzámeling poppenkastpoppenkoppen.
Aluminium kannen en keteltjes, soms staan er twee of drie bij elkaar, afgedankt en stoffig te wezen. Dat heeft wat, vind ik. Zeker wanneer het een hele verzameling gebruikte oude kannen, ketels en koffiezettertjes wordt. De vormen, het zacht grijze matte aluminium, de aanslag van koffie en thee en kalk, de deuken:
hun hele versleten vergeten verleden...
